ΜΙΑ ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ... ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΞΥΠΝΑ...

Στην άσφαλτο πεσμένο έν' άψυχο κορμί
μια τρύπα στη καρδιά χωρίς αιτία κι αφορμή

Πως βρέθηκε εκεί πέρα η μοίρα θα το ξέρει
κι αυτός που το προκάλεσε ποιος ξέρει αν υποφέρει

Αφού τα ρούχα του ήταν μπλε και μέσα απ' τη στολή
νιώθει εξουσία και μια απίστευτη ηδονή

Ποια κόμπλεξ σου λοιπόν σε συνανθρώπους ξεσπάς;
και πώς βγάζεις το όπλο; και πώς πυροβολάς;

Συνένοχος στη διαστροφή!! Τι αίσθημα κι αυτό!!
γιατί κάθε που σ' αντίκριζα το κεφάλι είχα σκυφτό

Μα τα ψέμματα λιγόστεψαν και πως να τ' αρνηθώ;
ο κόσμος θέλει αλλαγές και όχι κάτι ιδεατό

Ο κόσμος θέλει ανθρωπιά όποια μάτια κι αν κοιτάζει
και ο πιτσιρικάς που έφυγε οσιομάρτυρας μου μοιάζει

Ποιοι έχουν τις ευθύνες και ειλικρίνεια στη καρδιά
αυτό θέλει ο κόσμος και όχι σφαίρες στα τυφλά

Και η ψυχή που χάθηκε ας ξυπνήσει συνειδήσεις
άδικα από αυτή τη γη, να φύγει μην αφήσεις...

EIMASTE KALOI ANTHRώPOI

NA kai ena tragoudaki ston neo filo mas... pou an kai einai ligaki negros exei kali kardia

ipetioc tou TexnioPoliou

KAI ksafnika ksipnao mia mera kai blepo oti "prepi" na giortaso.Sikonome apo to krebati kai katefthinome pros tin giortasia, me skopo na afiso pros mnimi afton pou xathikan kati se prasino.Pros kaki mou omos tixi diapistono oti eimai tixeros kathos exo ENA apo ta teleftea prasina sta xeria mou....etsi san trelos trexo kai trexo kai trexo kai trexo na filakiso to telefteo prasino pou apemine AFINONDAS TO se aftous pou xathikan gia ΝάMέ...Ti krima pou gia ta egonia mou den emine tipota.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ!!

-- "Δεν υπάρχει χρόνος!! ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΧΡΌΝΟΣ!!!!" Φώναζε καταϊδρωμένος καθώς έβγαινε βίαια από τη ζεστή αγκαλιά του Μορφέα.
Η ώρα είχε περάσει και οι ζεστές ηλιαχτίδες χάιδευαν το ημίγυμνο και ιδρωμένο, ξαπλωμένο κορμί του νεαρού. Καθώς κοιτούσε το ρολόι του σκέφτηκε για λίγο τις τελευταίες εικόνες μιας διαφορετικής πραγματικότητας που τον συνόδευαν τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά στις καθημερινές του αγγαρείες...
Τα δευτερόλεπτα περνούσαν και συνειδητοποιούσε τώρα πόσο είχε αργήσει στη δουλειά του. Αφού περίμενε λιγάκι να καθαρίσει η όρασή του από τη πρωινή ζάλη, σιγουρεύτηκε για το αναπόφευκτο της αργοπορίας του με μια δεύτερη ματιά στο ρολόι του κινητού του. Τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Η ώρα έδειχνε... "Τι σημασία έχει;;" Η μέρα ξημέρωνε ηλιόλουστη και η λάμψη του γυναικείου κορμιού δίπλα του, τον κρατούσαν καθηλωμένο εκεί, να γεμίζει τις αισθήσεις του με πανέμορφα ερεθίσματα. Δεν χρειάστηκε πολύ για να αποφασίσει... Αφού ενημέρωσε για την απουσία του στη δουλειά με μια πρόχειρη αλλά πιστευτή δικαιολογία, γύρισε στο κρεβάτι του για να γεμίσει τις αισθήσεις του με τις πιο ωραίες εμπειρίες που μπορούσε να φανταστεί. Ο χρόνος τώρα, είχε σταματήσει... --

Στα μέσα αυτής της εξεταστικής του Σεπτέμβρη και με το μαύρο σύννεφο του άγχους να έχει εισχωρήσει πρωτόγνωρα βαθιά μες το πετσί μου, θυμάμαι τα λόγια ενός φίλου που στη ζέστη του προηγούμενου χειμώνα προσπαθούσε να μου εξηγήσει πως ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι απλά ένα πλαστό δημιούργημα του ανθρώπου με σκοπό ίσως, τον ομαλό συγχρονισμό του ιδίου μέσα στο σύνολο που ονομάζουμε κοινωνία, καταργώντας όμως έτσι τη διαισθητική προσέγγιση του συγχρονισμού αυτού. Με άλλα λόγια, δημιουργήσαμε το χρόνο για να μας υπαγορεύει πότε πρέπει να γίνουν κάποια πράγματα εξοστρακίζοντας έτσι τη φωνή της διαίσθησης που με περισσή σοφία κάθε φορά μπορεί και μας παροτρύνει σε ο,τι είναι πιο ταιριαστό στη προσωπική μας εξέλιξη. Και απλοποιώντας πιο πολύ τις ιδέες μου δανείζομαι τη φράση ενός φίλου, που με ένα φωτεινό χαμόγελο να καλύπτει το πρόσωπό του, σου λέει "Μηδέν άγχος!! Εννιά έχει ο μήνας! Δέκα δε πάει ποτέ!! "
Διώχνοντας την ένταση από κάθε μέρος του κορμιού μου απολαμβάνω την αίσθηση της ηρεμίας που μπορεί να μου προσφέρει η κάθε στιγμή αν της το επιτρέψω. Με κάτι παραπάνω από ταιριαστή μουσική υπόκρουση και ένα δροσερό αεράκι να με χτυπάει, συνειδητοποιώ πως και λίγες στιγμές πιο πριν βρισκόμουν στην ίδια θέση, με τις ίδιες συγκυρίες, χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ το μέγεθος της ομορφιάς της. Και πάλι οι δείκτες σε κάποιο ρολόι τρέχουν με την ίδια ταχύτητα μα ο χρόνος δε περνάει το ίδιο. Είναι όλα πιο απλά και όμορφα. Μια αίσθηση σχεδόν εξωπραγματική, που λίγο ή πολύ, όλοι έχουν βιώσει κάπου. Όταν μπορείς και νιώσεις την αλλαγή αυτή στη ροή του χρόνου, και από εκεί που τρέχουν όλα, έρχεται η επιβράδυνση και το αντίστροφο, όταν όλα εξελίσσονται βασανιστικά αργά, αρχίσουν και ρέουν... η ιδέα, πως ο χρόνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα τεχνητό μέσο (όχι και τόσο σημαντικό) για να επικοινωνούν όσοι άνθρωποι δεν είναι αρκετά ανοιχτοί στη παγκόσμια ροή, γίνεται όλο και πιο δελεαστική για ασπασμό.
Κινδυνεύοντας να μηνυθώ από τη φυλή των jendai του "star wars" ανακαλύπτω τη δύναμη που έχουμε μέσα μας - ωσάν άνθρωποι - να εξουσιάζουμε, αν θέλετε, το χρόνο. Ο κάθε ένας από εμάς είναι, ή τουλάχιστον μπορεί και ίσως να έπρεπε να είναι, ο κύριος του δικού του χρόνου. Ας αποφασίζει ο ίδιος λοιπόν κάθε στιγμή πως θέλει να τον αξιοποιεί και να τον περνάει. Η αλήθεια παραμένει η ίδια ό,τι και να σου έχουν πει: Ο χρόνος, στη βαθύτερη ουσία του... δεν υπάρχει!!

ΕΡΓΑΣΙΑ... ΚΑΙ ΧΑΡΑ???

Κυριακή 7/9/08 και ώρα 15:52,

φτάνοντας στο τέλος της η πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου, καταφέρνω και ξεκλέβω λίγο χρόνο για να σας ευχηθώ ένα "καλό μήνα", τιμώντας και 'γω με τη σειρά μου το αρχαιότατο ρητό που χαρακτηρίζει τη Κυριακή, Κοντή Γιορτή και Σχόλη. Το καλοκαίρι τελείωσε, το φθινόπωρο ξεκινάει και η αναποφευχτη ανασκόπηση των 2 τελευταίων μηνών μου αφήνουν μια μόνιμη απορία...: Στην εργασία, χωράει η χαρά;;

Αιτία φυσικά η πρακτική που πραγματοποίησα σε γνωστό κολλωσσο στη βιομηχανική περιοχή της Θεσσαλονίκης για τους μήνες, Ιούλιο και Αύγουστο. Μετά από μια εβδομάδα στο βόλο όπου και έχω επιστρέψει για τα φοιτητικά μου καθήκοντα, πιστεύω πως είμαι επιτέλους σε θέση να απαντήσω στα ερωτήματα που βασάνιζαν το τελευταίο δίμηνο το μυαλό μου...

Δυο μήνες (και δη καλοκαιρινοί) στάθηκαν αρκετοί για να συνειδητοποιήσω πως η οποιαδήποτε μορφή ρουτίνας σκοτώνει την ίδια τη ζωή σε κάθε της μορφή!! Υποχρεωμένος στην οχτάωρη συναναστροφή με τους ίδιους 200 ανθρώπους καθημερινά και εβδομαδιαίως, θυμήθηκα μια αίσθηση περιορισμού, ξεχασμένη στα βάθη του δημοτικού όπου ο σχολικός περίγυρος αποτελούσε την προσωπική μικρο-κοινωνία του καθενός. Ο καθένας με το δικό του παραμύθι και τις δικές του ιδιοτροπίες, τα μικρά δωράκια μιας τέτοιας εμπειρίας.

Μια εμπειρία αρκετή για να μου δείξει πως η δουλειά δύναται να φάει τον αφέντη, εάν και μόνον αν, ο αφέντης το επιτρέψει. Είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα για τη δύναμη της επιλογής. Μπορείς να ξεχαστείς και να χαθείς σε μιαν ανούσια συνήθεια όπου η εξέλιξη φαντάζει βαρετή ή μπορείς να αποφασίσεις να χαίρεσαι τη κάθε στιγμή της εμπειρίας της δουλειάς. Αυτό φυσικά απλά προϋποθέτει η εργασία που εκτελείς να σε εκφράζει και να σε ικανοποιεί και να μην αποτελεί έναν απλό συμβιβασμό που ξεπουλάει την όρεξη και τη δημιουργικότητα σου για ένα μάτσο χαρτονομίσματα...

Και κλείνοντας τα μάτια ηχεί η φωνή της πολυαγαπημένης γιαγιάς να με παροτρύνει να κάνω καλή εντύπωση για να δικτυωθώ και να χωθώ και 'γω μες τα γρανάζια που θα αποφέρουν λεφτά και ασφάλεια και... -- Να 'ναι καλά η γυναίκα! Τόσο καταλαβαίνει, τόσο προσπαθεί... Εγώ ανακάλυψα πως στα 22 μου χρόνια δεν είμαι σε θέση να ελεγξω αυτού του είδους τη ρουτίνα και για αυτό απλά επιλέγω να την αποφεύγω...

Ευχομαι λοιπον, κλινοντας αυτο το post και με αφορμη την αρχη του φθινοπωρου, να βρειτε τις απαντησεις που χρειαζεστε για να ακολουθησετε τις επιλογες που θα σας φερουν ευτυχια... Καλο μηνα, και καλο φθινοπωρο...

ΤΡΕΛΟΣ

Ο Τρελός λοιπόν, αποτελεί αλάνθαστη σταθερή πηγή έμπνευσης για τους περισσότερους δημιουργούς από πάντα. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα όταν από δαιμονισμένη τύχη ένας τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός έπαιξε συνεχόμενα τρεις ελληνικές Rock τραγουδάρες, με τη λέξη "τρελός" σε περίοπτη θέση σε κάθε τίτλο και το θέμα όλων λίγο πολύ να εξιστορεί έναν τρελό μοναχικό τύπο και τα κατορθώματά του.
Απορημένος λοιπόν από την ομοιότοτητα των τραγουδιών στο θεματικό μέρος των, αφέθηκα σε έναν συνεπαρμένο ειρμό ερωτοαπαντήσεων μέσα στο μυαλό μου προσπαθώντας να ανακαλύψω το κρυμμένο μυστικό της όλης υπόθεσης. Με χαρά μου λοιπόν μοιράζομαι μαζί σας την αλήθεια πίσω από όλη την ιστορία που κάθε άλλο παρά κρυμμένη ήταν:
Η όλη περιγραφή γίνεται για τα άτομα που σε κάποια χρονική περίοδο της ζωής τους μένουνε μόνοι, υποχρεώνοντας μοιραία και άθελά τους την υπόλοιπη κοινωνία να τους χαρακτηρίζει τρελούς. Δε πιστεύω ότι το κάνει συνειδητά, όχι τελείως τέλος πάντων, αλλά οδηγείται εκεί μέσω σταθερών οδών πληροφόρησης για το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι. Είναι πολύ λογικό λοιπόν, ανθρώπους που αναπτύσσουν διαφορετικούς τρόπους να περνούν το χρόνο τους, να τους χαρακτηρίζει τρελούς, μη φυσιολογικούς και άλλα τέτοια.
Αυτό που αδυνατεί να καταλάβει είναι πως πολλές και διάφορες εμπειρίες μπορεί να χρειάζονται στη ζωή ενός ανθρώπου για να συνειδητοποιήσει τι είναι σημαντικό για αυτόν τον ίδιο. Και το να μείνει μόνος του για ένα διάστημα τον οδηγεί μαθηματικά σε ένα συμπέρασμα πολύ πιο ισχυρό από τα άλλα. Ένας άνθρωπος περνώντας από τη μοναξιά μπορεί και είναι σε θέση να ξέρει πως ό,τι έχει αξία σε αυτή τη ζωή μπορεί να συμπτυχθεί ως η αλληλεπίδρασή του με τους υπόλοιπους ανθρώπους... Δεν το διάβασε σε κάποιο blog ούτε το άκουσε στη τηλεόραση, το ένιωσε μέσα του εκείνες τις ώρες που δεν είχε κανέναν.
Έτσι, την επομένη που βγήκε από το σπίτι - καταφύγιο - ήξερε που να στρέψει τη προσοχή του. Και μιλούσε στους ανθρώπους, βιαστικοί όπως περνούσαν, για χαμόγελα και ομορφιές ασύγκριτες, μοναδικές!! Και αδυνατώντας ο κόσμος να αντιληφθεί την έννοια στα λόγια του μέχρι τότε μοναχικού τύπου, αποφασίζει να τον χρίσει τρελό αφού αρκετά ασχολήθηκε με κάτι τόσο ασήμαντο όσο να μη μπορεί να το καταλάβει.
Δε θέλει και πολύ. Οποιοσδήποτε από εμάς λίγο ή πολύ έχει περάσει από κάποιου είδους παρόμοια θέση, εμπνέοντας με τη σειρά του κάποιο πιο ανοιχτόμυαλο και δημιουργικό πνεύμα να χαρίσει σε αυτήν ακριβώς την κατά κόσμον "σκληρή" εμπειρία ευκολότερη πρόσβαση από το βίωμα της το ίδιο, φτιάχνοντας ένα τραγούδι, ένα ποίημα ή απλά ένα κείμενο.

ΟΙ ΣΥΣΚΕΥΕΣ ΖΟΥΝ!!!!

Καλησπέρα λοιπόν και καλό μήνα!!!Με αφορμή αρκετές ώρες που πέρασα μπροστά στον υπολογιστή τον τελευταίο καιρό λόγω σχολής καθώς και 4 χρόνια προσωπικής παρακολούθησης των ηλεκτρικών συσκευών γύρω μου, κατέληξα εύκολα στο συμπέρασμα πως αυτές... ΖΟΥΝ!!!Ναι!!Είναι αλήθεια και είμαι τελείως νηφάλιος τη στιγμή αυτή που το μοιράζομαι μαζί σας. Και προχωράω ευθύς αμέσως στα τεκμήρια για να πειστείτε κι εσείς.

Από τη πρώτη κιόλας βδομάδα σε αυτό το σπίτι ανακάλυψα τη χαμένη προσωπικότητα του ψυγείου μου. Το τελευταίο από πάντα ήθελε να σιγοντάρει μερικά θέματα συζήτησης που τυχόν να το ενδιέφεραν, βγάζοντας άναρθρες κραυγές συμπαράστασης και εμψύχωσης αλλά πολλές φορές και μουγκρητά διαφωνίας και δυσαρέσκειας. Τώρα, στα 4 χρόνια συμβίωσης έχουμε βρει τη χρυσή τομή με έναν ίσως και λίγο αρρωστημένο τρόπο επικοινωνίας. Αυτό από τη μεριά του έχει ελαττώσει τις φορές που επεμβαίνει στη παρέα (κατόπιν δικής μου παράκλησης αφού έχει τρομάξει επανειλημμένα τους καλεσμένους μου) και 'γω με τη σειρά μου φροντίζω να θίγεται πάντα έστω και για λίγο το πολυαγαπημένο του θέμα: το φαΐ!!
Στο πικάπ από την άλλη βρίσκω κατάλοιπα της χούντας μιας που τα χρόνια του μετράνε τις ιστορικές μέρες εκείνης της εποχής. Έχοντας περάσει δύσκολους καιρούς, απομόνωση σε ντουλάπια, ταξίδια, πάρτυς, κ. α. του χει μείνει κουσούρι της εποχής και επιλέγει μερικά σημεία των κομματιών να τα παίζει μόνον από το αριστερό ηχείο. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω εντοπίσει ακριβώς το λόγο που φέρεται έτσι γιατί δεν είχα τη πολυτέλεια του χρόνου να ασχοληθώ αλλά το γεγονός παραμένει πως αυτό από μόνο του θα βολιδοσκοπήσει τη κατάσταση και κατά έναν περίεργο τρόπο θα παίξει τη μουσική με τεχνολογία πολύ πιο ανεπτυγμένη από dolby surround και τέτοια. Τελικά ίσως και να ναι αλήθεια αυτά που λένε οι ρομαντικοί ότι το βινύλιο ζει και είναι άλλη αίσθηση και τέτοια...
Άλλη μία περίπτωση που ηλεκτρική συσκευή αυτονομεί μέσα στο σπίτι μου είναι τα ηχεία του υπολογιστή. Με πολύ καλή επίδοση για 3 συνεχόμενα χρόνια, αποφάσισαν να αναπτύξουν μια περίεργη συμπεριφορά το τελευταίο καιρό. Αυξομειώνουν την ένταση του ήχου κατά βούληση εάν ο ροοστάτης που τη ρυθμίζει είναι κάτω από τα 3/4 της διαδρομής!!Πραγματικά αισθάνομαι πως δεν έχω τπτ άλλο να πω εγώ επί του θέματος.
Και έρχομαι, τέλος στο ισχυρότερο ίσως παράδειγμα, που είμαι σίγουρος όλοι, λίγο ή πολύ, θα καταλάβατε πως πρόκειται για τον υπολογιστή. Τώρα, τι να πω; Για την συνεχή διαφορά της ελεύθερης μνήμης κατά GBs ; Για τα αυθαίρετα - απροειδοποίητα shutdown ; Ή μήπως για την επιλογή των προγραμμάτων που θα τρέχουνε ; Για να αφήσω κατά μέρους τη συμπεριφορά του σε βαριά προγράμματα που κατά διαβολική σύμπτωση είναι τόσο απαραίτητα στη σχολή μου... Ό,τι και να πω επ' αυτού θα είναι λίγο. Το γεγονός παραμένει πως οι ηλεκτρικές συσκευές ζουν και χωρίς τη δική σου συνδρομή (που λέει και γνωστή καμπάνια)
Και για να κλίνω αυτό το θέμα και να απολαμβάνω τον καλοκαιρινό , πλέον ήλιο, σας εφιστώ την προσοχή όταν ακούτε επιστήμονες, διδακτορικούς και δε συμμαζεύεται να μιλάνε με ύφος matrix για την υπεροχή του ανθρώπινου είδους στο κόσμο των μηχανών και των συσκευών όντας οι περιβόητοι δημιουργοί αυτών. Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και στη κοινωνία που ζούμε, που θέλοντας και μη έχουμε δώσει τόσο θάρρος σε αυτές, είναι πολύ εύκολο να παρατηρούμε στοιχεία ανθρώπινης συμπεριφοράς και αντίδρασης στις φαινομενικά άψυχες συσκευές. Ίσως τελικά αυτό να είναι το επόμενο βήμα της εξέλιξης που είπε και ένας φίλος. Ίσως μπροστά μας να έχουμε τον προπομπό μιας αλλιώτικης μορφής ζωής... Ας δώσουμε λίγη προσοχή και σε αυτή τη προσέγγιση, για να μη βρεθούμε και προ εκ πλήξεως. Εγώ και το PC μου λοιπόν κατόπιν συνεννόησης θέλουμε να σας ευχηθούμε καλό μήνα!!!

ekpembondas

Na me kai egoo...Etsi, pernondas tin skitali meta apo to kalosorisma tha ithela na po kai ego ena geia se opion exei tin ipomoni na anexti tin proti mou isodo...Me dedomeno auto, sinexizo legondas oti i dimiourgia kai i etia aftou tou istologiou exei san aformi kai skopo tin metabasi apiasdipote pliroforias apo tin blog(arsmeni) kinonia tou diadiktiou se opiodipote (dekti ) tin xrisimopieisi.... Thelo na elpizo oti apo auto to meros tha ekpembonde olon ola.

Το καλωσόρισμα

Καλησπέρες λοιπόν και από μένα.Στα 22 μου χρόνια και ώρα 2:22 μμ αποφάσισα να προβώ κι εγώ στη δημιουργία του υποφαινόμενου ιστολογίου.Δεν νομίζω να υπάρχει και σοβαρός λόγος για αυτή μου την απόφαση παρα μόνον ίσως μια ακταμάχητη επιθυμία για προσωπική ανάπτυξη δια του γραπτού λόγου και τπτ περισσότερο.Ελπίζω ωσόσο να βρει κάνεις και τπτ χρήσιμο. Αφού λοιπόν μιλάμε για το πρώτο μου post, θα είμαι λιτός, σύντομος και σίγουρα ανούσιος για τους περισσότερους από εσάς, αφού επιλέγω να αναλωθώ σε ένα απλό καλωσόρισμα καθώς επίσις και σε μία ευχή: να βρείτε ό,τι ψάχνετε!! Είτε σε αυτο το blogg είτε στη ζωή σας ολάκερη!! Καλωσήρθατε λοιπόν και καλή αρχή...