-- "Δεν υπάρχει χρόνος!! ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΧΡΌΝΟΣ!!!!" Φώναζε καταϊδρωμένος καθώς έβγαινε βίαια από τη ζεστή αγκαλιά του Μορφέα.
Η ώρα είχε περάσει και οι ζεστές ηλιαχτίδες χάιδευαν το ημίγυμνο και ιδρωμένο, ξαπλωμένο κορμί του νεαρού. Καθώς κοιτούσε το ρολόι του σκέφτηκε για λίγο τις τελευταίες εικόνες μιας διαφορετικής πραγματικότητας που τον συνόδευαν τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά στις καθημερινές του αγγαρείες...
Τα δευτερόλεπτα περνούσαν και συνειδητοποιούσε τώρα πόσο είχε αργήσει στη δουλειά του. Αφού περίμενε λιγάκι να καθαρίσει η όρασή του από τη πρωινή ζάλη, σιγουρεύτηκε για το αναπόφευκτο της αργοπορίας του με μια δεύτερη ματιά στο ρολόι του κινητού του. Τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Η ώρα έδειχνε... "Τι σημασία έχει;;" Η μέρα ξημέρωνε ηλιόλουστη και η λάμψη του γυναικείου κορμιού δίπλα του, τον κρατούσαν καθηλωμένο εκεί, να γεμίζει τις αισθήσεις του με πανέμορφα ερεθίσματα. Δεν χρειάστηκε πολύ για να αποφασίσει... Αφού ενημέρωσε για την απουσία του στη δουλειά με μια πρόχειρη αλλά πιστευτή δικαιολογία, γύρισε στο κρεβάτι του για να γεμίσει τις αισθήσεις του με τις πιο ωραίες εμπειρίες που μπορούσε να φανταστεί. Ο χρόνος τώρα, είχε σταματήσει... --
Στα μέσα αυτής της εξεταστικής του Σεπτέμβρη και με το μαύρο σύννεφο του άγχους να έχει εισχωρήσει πρωτόγνωρα βαθιά μες το πετσί μου, θυμάμαι τα λόγια ενός φίλου που στη ζέστη του προηγούμενου χειμώνα προσπαθούσε να μου εξηγήσει πως ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι απλά ένα πλαστό δημιούργημα του ανθρώπου με σκοπό ίσως, τον ομαλό συγχρονισμό του ιδίου μέσα στο σύνολο που ονομάζουμε κοινωνία, καταργώντας όμως έτσι τη διαισθητική προσέγγιση του συγχρονισμού αυτού. Με άλλα λόγια, δημιουργήσαμε το χρόνο για να μας υπαγορεύει πότε πρέπει να γίνουν κάποια πράγματα εξοστρακίζοντας έτσι τη φωνή της διαίσθησης που με περισσή σοφία κάθε φορά μπορεί και μας παροτρύνει σε ο,τι είναι πιο ταιριαστό στη προσωπική μας εξέλιξη. Και απλοποιώντας πιο πολύ τις ιδέες μου δανείζομαι τη φράση ενός φίλου, που με ένα φωτεινό χαμόγελο να καλύπτει το πρόσωπό του, σου λέει "Μηδέν άγχος!! Εννιά έχει ο μήνας! Δέκα δε πάει ποτέ!! "
Διώχνοντας την ένταση από κάθε μέρος του κορμιού μου απολαμβάνω την αίσθηση της ηρεμίας που μπορεί να μου προσφέρει η κάθε στιγμή αν της το επιτρέψω. Με κάτι παραπάνω από ταιριαστή μουσική υπόκρουση και ένα δροσερό αεράκι να με χτυπάει, συνειδητοποιώ πως και λίγες στιγμές πιο πριν βρισκόμουν στην ίδια θέση, με τις ίδιες συγκυρίες, χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ το μέγεθος της ομορφιάς της. Και πάλι οι δείκτες σε κάποιο ρολόι τρέχουν με την ίδια ταχύτητα μα ο χρόνος δε περνάει το ίδιο. Είναι όλα πιο απλά και όμορφα. Μια αίσθηση σχεδόν εξωπραγματική, που λίγο ή πολύ, όλοι έχουν βιώσει κάπου. Όταν μπορείς και νιώσεις την αλλαγή αυτή στη ροή του χρόνου, και από εκεί που τρέχουν όλα, έρχεται η επιβράδυνση και το αντίστροφο, όταν όλα εξελίσσονται βασανιστικά αργά, αρχίσουν και ρέουν... η ιδέα, πως ο χρόνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα τεχνητό μέσο (όχι και τόσο σημαντικό) για να επικοινωνούν όσοι άνθρωποι δεν είναι αρκετά ανοιχτοί στη παγκόσμια ροή, γίνεται όλο και πιο δελεαστική για ασπασμό.
Κινδυνεύοντας να μηνυθώ από τη φυλή των jendai του "star wars" ανακαλύπτω τη δύναμη που έχουμε μέσα μας - ωσάν άνθρωποι - να εξουσιάζουμε, αν θέλετε, το χρόνο. Ο κάθε ένας από εμάς είναι, ή τουλάχιστον μπορεί και ίσως να έπρεπε να είναι, ο κύριος του δικού του χρόνου. Ας αποφασίζει ο ίδιος λοιπόν κάθε στιγμή πως θέλει να τον αξιοποιεί και να τον περνάει. Η αλήθεια παραμένει η ίδια ό,τι και να σου έχουν πει: Ο χρόνος, στη βαθύτερη ουσία του... δεν υπάρχει!!
