Μην έχοντας συμπληρώσει ακόμη μια βδομάδα παραμονής στη πόλη του Βόλου μετά τις διακοπές και ήδη με παρακινούν για τη συναυλία του Θανάση Παπακων/νου στο μουσικό χωριό. Είχα ακούσει και πέρυσι για τον Αγ. Λαυρέντιο, ένα χωριό κοντά στο Βόλο σε υψόμετρο που φιλοξενεί μουσικά εργαστήρια και καλλιτέχνες για βραδιές βουτηγμένες στη μελωδία, μα δεν είχα μέχρι χθες τη τύχη να παρευρεθώ σε κάτι παρόμοιο.Από την αρχή ακόμη όλα δείχνανε ευοίωνα καθώς κινούσαμε να βρούμε το χωριό με τις μουσικές. Μια διαδρομή υπέροχη μέσα από αλλεπάλληλες στροφές κατά την ανάβαση, προσφέροντας από πολύ νωρίς μαγευτικές εικόνες, αποζημίωνε κάθε λεπτό της καθυστέρησης μας. Αν και παρκάραμαι λίγο μακριά μιας που τα αρμόδια όργανα που ήταν εκεί έτσι μας προέτρεψαν για την αποφυγή συμφόρησης παραπάνω, ο (μακρυυυυυς) περίπατος μέχρι το χωριό... μια σκέτη ομορφιά!! Και τα καλύτερα δεν είχαν έρθει ακόμη, έσπευδε να μας καλοπιάσει κάποιος που είχε ξαναπάει.
Και πόσο δίκαιο είχε..!! Από τα πρώτα κιόλας βήματα στα πλακόστρωτα του ενδότερου χωριού και μια αίσθηση αλλοτινού κόσμου πλανόταν στον αέρα. Μια τεράστια πλατεία στο κέντρο του χωριού και άπειρα σοκάκια που φεύγαν προς όλες τις κατευθύνσεις θα έπρεπε να περιμένουν την εξερεύνηση τους, αφού προερχόταν ο εντοπισμός του χώρου της μουσικής συνεύρεσης.
Ακολουθώντας λοιπόν τη ροή του κόσμου στην άλλη άκρη του χωριού, βρήκαμε μια σκηνή ελάχιστα υψωμένη από το έδαφος σε ένα χώρο μέσα στα δέντρα στην άκρη ενός λόφου. Ίσως να χρειάζεται εδώ η μαεστρία κάποιων μεγάλων χειριστών της γλώσσας για να μπορέσει να μεταφερθεί η ομορφιά του θέματος μιας που έκθαμβος ο κόσμος ανεξαρτήτου ηλικίας πλαισίωνε τη σκηνή, όπως μια μάνα αγκαλιάζει το παιδάκι της κάτω από τα δέντρα στο πικνίκ της Κυριακής.
Όταν λοιπόν ο μεγάλος καλλιτέχνης έδωσε ό,τι είχε να δώσει και θέλησε να φύγει κινήσαμε και μεις μαζί με το κόσμο πίσω προς τη πλατεία του χωριού. Απίστευτος συνωστισμός και ακροβατικά στα σκοτεινά λιθόστρωτα χωρίς όμως βιασύνες ή κάποιου είδους γκρίνιας. Κάθε άλλο, μια αίσθηση ικανοποίησης και ολοκλήρωσης γέμιζε τα περισσότερα χαμόγελα.
Χαμόγελα που με κράτησαν στη κεντρική πλατεία παρατηρητή αυτής της μαζικής ομορφιάς. Δεν χρειάστηκε και πολύς χρόνος για να αρχίσουν να μετακινούνται τα τραπέζια σε πιο ενωτικά σχήματα. Την αρχή την έδωσε κατά περίεργο τρόπο το κεντρικότερο τραπέζι που φιλοξενούσε μια μεγάλη παρέα κοριτσιών που άρχισαν ακαπέλα να ποτίζουν τα διψασμένα από τη βουή, αφτιά του κόσμου. Αμέσως βγήκαν τα κρουστά και χωρίς να το καταλάβουμε πνευστές πινελιές χόρευαν στον αέρα. Ατελείωτες συζητήσεις με κάποιο ίσως νόημα και ο χορός!!
Εκείνο το βράδυ η Ανθρώπινη Έκφραση πήρε πολλές μορφές κάνοντας ευκολότερο το έργο του "μοιράζεσθαι" μεταξύ άγνωστων ανθρώπων. Είχα ξαναβρεθεί σε στιγμές ομαδικής αυτοέκφρασης άλλα η χθεσινή νύχτα πήρε άλλες, πανέμορφες διαστάσεις. Συνειδητοποιώ λοιπόν, πόσο ευγνώμων νιώθω για αυτούς που σκέφτηκαν να παρακινήσουν το κόσμο να μοιραστεί αυτούς τους τρόπους έκφρασης, μα κυρίως όλους εκείνους που δε δίστασαν να το κάνουν με τον πιο μαγευτικό ίσως τρόπο, τον προσωπικό...
