Σάββατο 6 Αυγούστου 2016

Χρώματα

Το είδα.
Το βίωσα.
Υπάρχουν.
Το ξέρω.
Δεν ξαναξεχνώ.
Το ζω.

Πέρα απ'τα παστριλίκια.
Πέρα από την παρακμή.

Βλέπω τα πλήθη να περνάνε χαμένα στο λευκό θόρυβο.
Μα μέσα εκεί, μεταμφιεσμένα στους ρόλους της ροής, υπάρχουν και τα χρώματα.

Τα χρώματα τα ξεχωρίζεις από το γλυκό τους βλέμμα.
Τα χρώματα τα ξεχωρίζεις από τη σιγανή φωνή τους.
Τα χρώματα δεν έχουν ανάγκη από περγαμηνές και στολίδια.
Τα χρώματα δεν ταιριάζουν όλα μεταξί τους.
Τα χρώματα δεν μπορούν να κρυφτούν.

Είναι πολλά.
Ειναι διαφορετικά.
Μπλέκονται το ένα με το άλλο και φτιάχνουν καινούρια χρώματα.
Σ' όποιον αρέσουν τα νεογνά χρώματα. Στ'αρχιδια τους κι όλας.
Χρώματα είναι, δεν έχουν κάτι να φοβηθούν.
Κάποιοι αηδιάζουν με τα ασύμβατα χρώματα, μα κάποιοι άλλοι λατρεύουν την ποικιλία.

Συνάντησα τις προάλλες ένα χρώμα στη στάση.
Ήθελε να ρουφήξει τον καρκίνο στα πνευμόνια του με αντάλλαγμα πέντε λεπτά δικά του.
Καλό ντιλ.
Πήγε να άναψει μια, πηγε δύο...
Του προσέφερα φωτια.
"Σ'ακουσα να παιδεύεσαι" του λέω.
Τότε το χρώμα άναψε μια τρίτη και το τσιγάρο πήρε.
Με κόιταξε, με αναγνώρισε και μου είπε.
"Η τρίτη είναι η καλή".

-Πως σε λένε φίλε;
-Σίμο. Εσένα;
-Κώστα.

Ο οδηγός δεν άφησε τον ταλαίπωρο,λαχανιασμένο,ιδρωμένο και γυρτό γεράκο να μπει
γιατί "δεν ήταν στην στάση". Ο γεράκος νομίζω ήταν πορτοκαλί με ροζ. Όπως κάτι ηλιοβασιλέματα της Θεσσαλονίκης.

Ένα γκρίζο προχωρημένης ηλικίας, με κρυμμένα τα μάτια πίσω από το γυαλί του Tom Cruise, φωνάσκησε χαρούμενο: "Μη τον αφήνεις να μπει. Έτσι μπράβο".

Τότε ο Σιμος ο κίτρινος κι εγώ κοιταχτήκαμε αυθόρμητα και μειδιάσαμε.
Ήρθε η ώρα του και μου είπε καλή δύναμη πριν φύγει.
Ανταπέδωσα, αλλά δεν θα σας πω τι του είπα, να με συγχωράτε.

Περπάτησα στον ήλιο, μ'ενα τσιγάρο στο αυτί να μου δίνει κουράγιο.
Χώνεψα ολό αυτό, που καποτε θα το άφηνα απαρατήρητο.
Μπήκα στο γραφειο με μια καλημέρα.
Από τότε έιμαι λίγο πιο κίτρινος.

Τα χρωματα όταν μπλέκονται με αποχρώσεις του μαύρου και του λευκού δεν αλλάζουν.
Γινονται λίγο πιο φωτεινά η λίγο πιο σκούρα αλλά παραμένουν το ίδιο χρώμα.

Αν είσαι χρώμα, έλα να μπλεχτούμε.
Το ρισκάρω.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

το βλέμμα γράφεται με 2 μ...

tbag είπε...

fixed forever