ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ

Θεσσαλονικη μου γλυκιά δεν σ` απαρνιέμαι
Την υγρασία όμως κάποιες μέρες καταριέμαι
Τα κούφια κόκκαλα της μάνας μου πονάει
Τ άδειο μου πρόσωπο πολύ βαθιά τρυπάει

Ό,τι αγαπάς έχει τη δύναμη να σε πληγώσει
Και τελικά με θέρμη και στοργή να σε σκοτώσει
Στο δέρμα μαύρα βγάζω σημάδια
Ειναι η κακία μου που με τυραννάει τα βράδια

Σε θέλω διπλά μου ό,τι κι αν χάσω
Κι όλο το χρόνο μου με χαρά θα σε κεράσω
Ακόμα κι όταν βαθιά γερνάω
Όλη τη μέρα μου μαζί σου θέλω να περνάω

Είσ` ένας φίλος που έχω να δω χρόνια
Μα όσο περνά καιρός σε νιώθω πιο κοντά ακόμα
Είσαι μια μάνα που δεν έχει προσδοκίες
Χαζομπαμπάς που χαίρεται του γιου του τις βλακείες

Με μια αγκαλιά σου θα με κάνεις να ξεχάσω
Πιο αληθινά από ποτέ θα σου χαμογελάσω

Κάτι ξεκάθαρο
Κάτι απλό
Για να κουρνιάσω και στη ζέστη του να κοιμηθώ

Πέντε λεπτά ακόμα
Να ξεκουράσω
Το φορτισμένο μου κεφάλι θέλω να αδειάσω

Μη μου ζητά κανείς
Αν δεν ρωτήσω
Από υποχρέωση δεν πρόκειται να αγαπήσω

Αν αγαπήσεις την καρδιά σου θα πληγώσεις
Αν παίξεις μπάλα τα παπούτσια σου θα λερώσεις

Δεν θα ακούσω άλλες απαγορεύσεις
Κανε κι έσυ το ίδιο όταν μπορέσεις

Τι θα `ρθει άυριο κανείς δεν ξερει
Κι όποιος πολύ το σκέφτεται στο τέλος  υποφέρει

Μπορείς να φύγεις
Να ταξιδέψεις
Και κάθε νέο κόσμο σίγουρα θα μαγέψεις

Όσο το θέλουμε
Κι εγώ κι εσύ
θα μοιραστούμε την ψυχή και το κορμί