Κεραυνός εν
αιθρία.
Μια φλογερή
κόκκινη πιτσιλιά
Στο μαύρο φόντο
της κουρασμένης ψυχής.
Ενα πεφταστέρι
Στη σκοτεινή
νυχτα της ρουτίνας.
Ησουν εκεί,
ήμουν κι εγω.
Αλλά δε το
ένιωσες, γιατ' ημουν άλλος.
Ένιωσες μόνη.
Δεν σ'αδικώ,ίσως εγώ να ήμουν ήδη στα σύννεφα.
Και σε θάυμαζα
από ψηλά.
Ήταν άδικο
αυτό;
Ήταν καλό;
Ήταν κακό;
Όχι απλά έτσι
ήταν.
Άλλος από αυτόν
που φαντάστηκες.
Βιαστικός να
σου αποκαλυφθώ.
Κι εσύ βιαστική
να τα πούμε όλα.
Δεν πρέπει να
μιλάς για τα παλιά.
Οι ξωφλημένοι
έρωτες είναι απλά σκιές.
Σκιές της ψυχής
που από λάθος γωνιά φαίνονται γιγαντες.
Λάθος γωνία
διαλέξαμε.
Οι σκιές από
ψηλά δείχνουν μικρες.
Μα όταν ζεις
δίπλα τους, μοιαζουν με ζωντανοι ανθρώποι.
Απροσκάλεστοι
στο μεταξί μας.
Χασαμε τη
μαγεία μικρή μου.
Μα δεν πειράζει.
Έσβησε ο έρωτας
σαν το χαρτι με τη βενζινη.
Έκαψε δυνατά,
γέμισε φως το δωμάτιο.
Αλλά γρήγορα
κι απρόσμενα το φως χάθηκε.
Ευτυχως μας
έμεινε η εικόνα.
Η ξύλινη
βιβλιοθήκη, γεμάτη απο ιστορία, σκέψεις,
τρόπους, τόπους και στιγμές.
Και είναι όλα
ακόμα εκεί περιμένωντας ένα λυχναρι
για να διαβαστουν.
Αλλά τα είδαμε,
κι εγω, κι εσύ.
Δεν προλάβαμε
να τα ξεσκονισουμε.
Μερικά περάσαν
φευγαλέα σαν σινεμα.
Ένα είναι το
σίγουρο, ότι είναι ακόμα εκει.
Είσαι μπερδεμένη.
Και ποιος δεν
είναι.
Είμαι ένα
πληγωμένο λιοντάρι μετά από πολλές
μάχες.
Γλυφω το αίμα
μου από την τελευταια μαχαιριά ακόμα.
Μα ξέρεις κάτι;
Έχω τις χαρακιές
παράσημα.
Ποτέ δεν
φοβήθηκα τον ήλιο.
Ρουφάω τις
στιγμές μου.
Όπως τον πικρο
καφέ.
Όπως τους
χυμούς των φρούτων.
Κι εσύ αυτό
κάνεις.
Το ξέρω γιατί
σε είδα.
Όχι την είκονα
σου.
Όχι τα μάτια
σου.
Είδα εσένα.
Και η αλήθεια
μου.
Είδα ένα ξωτικό.
Είδα κομμάτια
του εαυτού μου.
Είδα ένα
θησαυρό.
Όποιος σου πεί
κατι άλλο, είναι ψεύτης.
Απλά δεν ήσουν
ο δικός μου θησαυρός.
Εσύ το είπες,
εσύ το ένιωσες.
Και είχες
δικιο.
Σαν μικρό
παιδι, θύμωσα.
Σα μικρό παιδί
πληγώθηκα.
Σα μικρό παιδι
έτρεξα στην αγκαλιά σου.
Σα μικρο παιδί,
ευτυχώς.
Ευτυχως που
μπορω να είμαι ακόμα παιδι.
Ευτυχως, γιατί
το πολυ ώριμο το λενε και σαπιο.
