ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΑΓΓΑΡΕΙΑ

Σ' ένα υγρό σοκάκι ζεις
Με δυο κουβέρτες προσπαθείς να ζεσταθείς
Ένα παλιό παλτό νομίζεις κρύβει τη βρωμιά σου
Ένα καπέλο τα μακριά και κατσαρά μαύρα μαλλιά σου

Χαμογέλα στον περαστικό
μπας κι αφήσει κανένα ψιλό
Το ξέρω πως δεν το θέλεις, πάλι
Το 'χεις ανάγκη όμως, και η ανάγκη αυτή στο επιβάλλει

Μια φυσαρμόνικα να σου κρατάει συντροφιά
Μα ξέρεις μόνο μια 'γαπημένη σου ροκιά
Κι ο πιο καλός σου φίλος είναι το κρασί
Θέλω να ξέρεις πως αυτή η γειτονιά σ'αγάπησε πολύ

Έλα, πούλα λίγη χαρά
Όπως και οι άλλοι, υποκρίσου για λεφτά
Το ξέρω πως δεν το θέλεις, πάλι
Το 'χεις ανάγκη όμως, και η ανάγκη αυτή στο επιβάλλει

Σε λίγ' ο ήλιος πάλι θα κρυφτεί
Και στη γωνιά σου έχεις τώρα μαζευτεί
Παραμιλάς ξανά μονάχος με μανία
Το σάπιο κίτρινο χαμογελό σου κατέντησε πια μι' αγγαρεια

Ζητιανεύεις, ζητιανεύω χαρά
Δως μου λίγη ακόμα για μια τελευταία φορά
Το ξέρεις πόσο το θέλω πάλι
Και πως μι' ανάγκη έχω για ένα χαμόγελο μεγάλη

Το ξέρεις κι εσύ, το ξέρω κι εγώ
Τί μας έμεινε στον κόσμο αυτό
Κι όλου του κόσμου το κοινό μας μυστικό
Ένα χαμόγελο μέσα στο άγριο θεριό

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

όταν ξυπνάω το πρωί
αρχίζουν όλα απ' την αρχή

βλέπω μια άγνωστη μορφή
να με κοιτάει πονηρή

άραγε είμαι εγώ αυτός
ή είναι ο άλλος μου εαυτός

Πίσω απ' τον καθρέφτη...

κάτι υπάρχει εκεί πίσω
που δεν μπορώ να εξηγήσω

δεν είναι η ζωή μου αυτή
είναι μια πλάνη φοβερή

κάτι θα ξέρει και γελά
πρέπει να τα περνάει καλά

Πίσω απ' τον καθρέφτη...

εκεί που σε ξυπνούν τραγούδια
δεν μαραζόνουν τα λουλούδια

όλοι σου δίνουνε το χέρι
και κανείς δεν υποφέρει

σ' όλους λέω καλημέρα
κι έχει καθαρό αέρα

Πίσω απ' τον καθρέφτη...

μποτιλιάρισμα στο δρόμο
και φριχτό έχω πάλι πόνο

μα τώρα ο άλλος μου εαυτός
στο πάρκο θα 'ναι αραχτός

όταν εδώ όλοι δουλεύουν
γλεντούν μεθούνε και χορεύουν

Πίσω απ' τον καθρέφτη...

η ψυχή μου όταν ξεσπάει
ένα δάκρυ μου κυλάει

με ουσίες μαγικές
ζω στιγμές φανταστικές

πίσω απ' τον καθρέφτη πάω
και ποτέ πια δε γυρνάω

Σπάω τον καθρέφτη...

συνέρχομαι την άλλη μέρα
μα βρώμικο έχει αέρα

είναι ένα όνειρο κακό
ή πάλι είμαι ακόμα εδώ

δεν θέλω να 'χω πια ελπίδα
ούτε μία ηλιαχτίδα

Σπάω τον καθρέφτη...
Τον πιο μεγάλο ψεύτη...

το κατάλαβα αργά
αργόσυρτα κι αποκαλυπτικά

στο τέλος, τέλεια και τελικά
εγώ ήμουν το είδωλο και όχι όλ' αυτά

ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ

Θεσσαλονικη μου γλυκιά δεν σ` απαρνιέμαι
Την υγρασία όμως κάποιες μέρες καταριέμαι
Τα κούφια κόκκαλα της μάνας μου πονάει
Τ άδειο μου πρόσωπο πολύ βαθιά τρυπάει

Ό,τι αγαπάς έχει τη δύναμη να σε πληγώσει
Και τελικά με θέρμη και στοργή να σε σκοτώσει
Στο δέρμα μαύρα βγάζω σημάδια
Ειναι η κακία μου που με τυραννάει τα βράδια

Σε θέλω διπλά μου ό,τι κι αν χάσω
Κι όλο το χρόνο μου με χαρά θα σε κεράσω
Ακόμα κι όταν βαθιά γερνάω
Όλη τη μέρα μου μαζί σου θέλω να περνάω

Είσ` ένας φίλος που έχω να δω χρόνια
Μα όσο περνά καιρός σε νιώθω πιο κοντά ακόμα
Είσαι μια μάνα που δεν έχει προσδοκίες
Χαζομπαμπάς που χαίρεται του γιου του τις βλακείες

Με μια αγκαλιά σου θα με κάνεις να ξεχάσω
Πιο αληθινά από ποτέ θα σου χαμογελάσω

Κάτι ξεκάθαρο
Κάτι απλό
Για να κουρνιάσω και στη ζέστη του να κοιμηθώ

Πέντε λεπτά ακόμα
Να ξεκουράσω
Το φορτισμένο μου κεφάλι θέλω να αδειάσω

Μη μου ζητά κανείς
Αν δεν ρωτήσω
Από υποχρέωση δεν πρόκειται να αγαπήσω

Αν αγαπήσεις την καρδιά σου θα πληγώσεις
Αν παίξεις μπάλα τα παπούτσια σου θα λερώσεις

Δεν θα ακούσω άλλες απαγορεύσεις
Κανε κι έσυ το ίδιο όταν μπορέσεις

Τι θα `ρθει άυριο κανείς δεν ξερει
Κι όποιος πολύ το σκέφτεται στο τέλος  υποφέρει

Μπορείς να φύγεις
Να ταξιδέψεις
Και κάθε νέο κόσμο σίγουρα θα μαγέψεις

Όσο το θέλουμε
Κι εγώ κι εσύ
θα μοιραστούμε την ψυχή και το κορμί