Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

ΕΓΩ, ΕΧΩ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ;;

"...Μετά από την εποικοδομητική συζήτηση που είχε με τους γονείς του για κάποιο θέμα που δεν τον πολυσυνέφερε, και νιώθοντας πως δεν έμεινε και τίποτα να πουν περαιτέρω, σηκώθηκε να πάει στο δωμάτιο του. Πηγαίνοντας, αντιλήφθηκε το μικρότερο του αδερφό να εξέρχεται από το δικό του δωμάτιο, προσφέροντας στον ήρωα μας το τέλειο θύμα για μια φαινομενικά αθώα πλάκα. Έτσι, και με τη εσκεμμένη παρουσία του μπροστά στον αδερφό του κατά την έξοδο του τελευταίου, και στο όνομα της πλάκας, είδε το πρόσωπο του αδερφού του να παραμορφώνεται από τη τρομάρα αφού βγήκε τόσο βίαια από τον όμορφο κόσμο που είχε φτιάξει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δε χρειάστηκε και άλλη εικόνα για να σκεφτεί..."

Πάει καιρός που αναρωτήθηκα για πρώτη φορά γιατί οι άνθρωποι τρομάζουμε τους ανθρώπους, βρισκόμενος στη θέση του τρομαγμένου. (όλα ήταν καλά όσο τρόμαζα εγώ τους άλλους)
Προσπαθώντας να αναγνωρίσω ποιες αλλαγές συμβαίνουν στο θύμα και ποιες στον θύτη, παρατήρησα πως το θύμα για να τρομάξει χρειάζεται να είναι σε μια ήρεμη κατάσταση. Από προσωπική εμπειρία όταν βρισκόμουν σε εγρήγορση και κάποιος προσπαθούσε να με τρομάξει, συνήθως δεν έφτανε στον επιθυμητό στόχο αφού γινόταν άμεσα αντιληπτός. Από την άλλη μεριά έβλεπα τον θύτη να έχει αυτή την εγρήγορση χωρίς να ξέρει πως να τη διαχειριστεί. Έτσι έφτανε στην πιο εύκολη λύση που χρησιμοποιούμαι ωσάν εγωιστικά όντα εμείς οι άνθρωποι, να προβάλουμε δηλαδή στους άλλους ότι δε μας αρέσει από τον εαυτό μας, και προσπαθούσε να με τρομάξει. (με περισσή επιτυχία τις περισσότερες φορές)
Είδα τον εαυτό μου το λοιπόν και δη, πολλάκις, και από τις δύο πλευρές, να επηρεάζει και να επηρεάζεται από τις διαθέσεις των άλλων ολίγων τι βίαια. Η επιρροή ωστόσο, είναι κάτι που μοιραζόμαστε όλοι, κάθε στιγμή. Αυτό δεν είναι μεμπτό. Κάθε άλλο!! Αυτό είναι υπέροχο!!! Είναι η μαγεία που μας θυμίζει την κοινή σύνδεση μας. Αυτό που με πείραζε ήταν η έλλειψη συνείδησης στην επιλογή του τρόπου αυτής της μοιρασιάς. Και από τις δύο πλευρές. 
Σαν θύτης, που αδυνατώντας να κοιτάξω τις πραγματικές αιτίες που ένιωθα κάποια ένταση, προσπαθούσα να ταράξω τον οποιοδήποτε απέναντι μου, ούτως ώστε να εξισορροπηθεί η κατάσταση μεταξύ μας και να επικοινωνήσουμε...
Σαν θύμα, που αδυνατόντας να διαχειριστώ τις εξωτερικές επιρροές, σήκωνα τα "προστατευτικά" τείχη της αντίληψης μου και αρμένιζα μονάχος σε μια πιο εξωραϊστική εκδοχή της πραγματικότητας, αρνούμενος οποιαδήποτε άλλου είδους επικοινωνία.
Και στις δύο περιπτώσεις οδηγούμενος από τον εγωισμό μου, το μόνο που κατάφερνα ήταν να χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια από κοινού για να εξισορροπηθεί η κατάσταση. Ενώ όσες φορές συνειδητά ξεπέρασα το φόβο μου να αναζητήσω την ευθύνη στον εαυτό μου για το πως νιώθω, τα πράγματα ξεκαθάρισαν πιο ομαλά, χαρίζοντας μου τη δυνατότητα να απολαύσω τη πραγματική μαγεία αυτή της μοιρασιάς συναισθημάτων.
Στα 24 περίπου χρόνια βάδην σε αυτά τα γήινα μέρη, παρατήρησα αυτή τη μοιρασιά μέσα από ένα τρόμαγμα..., ένα κατσάδιασμα..., έναν καβγά..., μια συζήτηση..., έναν χορό..., μιαν αγκαλιά..., ένα χάδι..., ένα φιλί..., ένα χαμόγελο... ... ... ... ...
Οι τρόποι που θα βρει ο άνθρωπος να εκφράσει αυτό που ειλικρινά νιώθει στη ψυχή του, περιορίζονται μόνον από τη προσωπική του φαντασία και διάθεση!!
Τον ποιον θα επιλέξει ο καθένας μας την εκάστοτε φορά είναι που προσδίδει οποιοδήποτε διαφορετικό χαρακτηριστικό στο, κατά τα άλλα, όμοιο ανθρώπινο είδος.